Wychować Dziecko

Czym się różni akceptacja od empatii? Czego dzieci bardziej potrzebują? Czy według Ciebie łatwiej jest przyjąć coś takim, jakie jest - czy zrozumieć, dlaczego tak jest? A własnie akceptacja znaczy przyjąć, a  empatia znaczy zrozumieć. Rodzice często dręczą siebie i dzieci zadając pytanie o przyczynę ich zachowania, której dzieci nie potrafią podać. Dlaczego tak rzadko potrafimy zaakceptować ich sposób myślenia czy odczuwania, jeśli różni się od naszego? Czy można kogoś zrozumieć, jeśli się go nie akceptuje? Jeśli: - świat dziecka i rodzica, - sposób odczuwania, - a później poglądy się różnią, to może być trudno o empatię. Mechaniczne stosowanie zasad komunikacji, niepoparte autentycznym odczuwaniem, jest przez dzieci odbierane, jako fałszywe. Prowadzi do fiaska wszelkie próby porozumienia. Zwłaszcza nastolatki są na to wyczulone i nawet w przy szczerych intencjach bywa niełatwo, a co dopiero, kiedy prawdziwego rozumienia zabraknie. Kiedy masz problemy z dogadaniem się ze

O tym w jaki sposób radzisz sobie z zachowaniem dzieci, ze sobą i z wieloma sprawami w życiu, w ogromnej mierze decyduje to, jak sobie radzisz z emocjami . O tym , jak sobie radzisz z emocjami, decyduje w głównej mierze akceptacja . Również zachowanie Twojego dziecka jest zależne od tego ile akceptacji otrzymuje od Ciebie, i od drugiego z rodziców. Pragniesz, aby Twoje dziecko było szczęśliwe, pewne siebie i później czuło się w życiu spełnione, ale czy dajesz mu niezbędną do tego akceptację? Konsekwencje braku akceptacji to niezgoda na siebie, poczucie wyobcowania, czasem skłócenie i bunt nie tylko przeciwko rodzicom, ale też przeciwko sobie i wszystkim innym. Czasami do tego stopnia, że dziecko bojkotuje swoje poczynania i dorastając marnuje życie na obwinianiu siebie i innych o wszystko, co wydarza się nie po jego myśli. Zamiast cieszyć się tym, co jest, doceniać zalety i dostrzegać swoje mocne strony, zaczyna przede wszystkim wstydzić się swoich braków, i dużo czasu i energii pośw

Bunt dwulatka, to często pierwszy moment, kiedy zaczynasz się zastanawiać: "Po co mi było to dziecko?". ;) Pojawia się brak satysfakcji w relacji z dzieckiem, niezadowolenie, rozczarowanie i zastanawiasz się czy ta relacja może być znowu taka jak przedtem?  Już nigdy nie będzie tak samo, ale zwróć uwagę na dwie rzeczy: czy kontakty z dzieckiem są dla Ciebie źródłem ciągłych niepokojów, czy źródłem zadowolenia? Jeśli nawet teraz jest gorzej niż źle, możesz to zmienić.  Przede wszystkim warto wiedzieć, dlaczego dziecko się tak zachowuje i że to nie jest ani Twoja, ani jego wina. Równie ważne jest, co zrobić, jak reagować. Skąd bierze się bunt dwulatka? Ma on swoje źródło w uświadamianiu sobie przez dziecko, że ono i mama są dwiema odrębnymi osobami. Dziecko powoli odkrywa swoją indywidualność i pojawia się chęć sprawdzenia, co jest możliwe. Maluszek manifestuje to poprzez okazanie odrębnego zdania, powiedzenie "Nie".  Jednak dziecko niezmiennie w tym samym

Dziecko w wieku 15-17 miesięcy czy nawet półtora roku do 2 lat potrafi dać się mocno we znaki rodzicom. Jego zachowanie staje się trudne przez upór i gwałtowne protestowanie. Mimo, że niewiele, a nawet często wcale jeszcze nie potrafi mówić - ciągle słyszysz "nie". Twoje słodkie maleństwo zaczyna pokazywać swoje drugie oblicze , z którym dużo trudniej jest się pogodzić. Dziecko odkrywa swoją odrębność, rozwija osobowość i próbuje przejmować kontrolę nad swoim życiem. W tym okresie opieka nad dzieckiem staje się naprawdę wyczerpująca psychicznie i fizycznie. Rodzice muszą wykazać się ogromną cierpliwością, sprytem, poczuciem humoru, spokojem i konsekwencją, by przetrwać ten trudny czas. Dogadanie się z pociechą w tym wieku bywa naprawdę trudne , zwłaszcza, że tak naprawdę najważniejsze jest nie to, co mówimy, ale jak się zachowujemy. Co zrobić, aby wyjść obronną ręką z tego prawdziwego rodzicielskiego sprawdzianu? To bardzo ważny moment w rozwoju dziecka i musi