Blog na temat wychowania dzieci i radzenia sobie ze złością dziecka i swoją

Podczas pisania artykułów na temat wychowania dzieci, czy radzenia sobie ze złością, wiele razy zastanawiam się, jaką już posiadasz wiedzę, a jakiej jeszcze potrzebujesz? Zastanawiam się, jakie informacje trudno Ci znaleźć  i co najbardziej chcesz wiedzieć . Właśnie te informacje chcę tu zamieszczać, jeśli tylko zechcesz się ze mną tym podzielić. Stworzyłam specjalne miejsce, gdzie możesz napisać o tym, co chcesz wiedzieć na temat wychowania dzieci. Miejsce, gdzie możesz zadać Twoje najważniejsze pytanie dotyczące wychowania dziecka.   Po co? Bo o wychowaniu pisze się dużo, jednak na ile te teksty pozwalają w praktyczny sposób poradzić sobie z problemami, to już jest inna sprawa... Chciałabym, aby informacje zawarte na blogu Wychować Dziecko były w jak największym stopniu praktyczne. Dlatego tak ważne są dla mnie Twoje problemy. Moje dzieci są już dorosłe, a ja tym tematem zajmuje się od ponad 20 lat. I tyle samo mam doświadczenia w wychowywaniu swoich (i cudzych) d...

W dalszej części listu możemy przeczytać: Coraz częściej zadaję sobie pytanie, co robię nie tak i nie umiem już sobie na nie odpowiedzieć. Odczuwam coraz większą frustrację tą sytuacją i zaczynam mieć poczucie totalnej porażki i błędnego koła. Coraz łatwiej tracę cierpliwość, co prowokuje dziecko, a jego zachowanie tym bardziej wyprowadza mnie z równowagi. Czuję, że to mnie coraz bardziej zniechęca do dziecka. Jeszcze to kontroluję, ale zaczynam się bać, że to wpłynie na mój stosunek do niego, na moje uczucie... Co robić, jak pomóc dziecku i sobie?

Agresja dziecka, napady złości, bunt. Pod jednym z moich artykułów pojawił się komentarz, a raczej obszerny list na ten temat, pełen smutku, a nawet rozpaczy. Można w nim przeczytać o sytuacji, która jest wspólna wielu rodzicom. Opisuje proces stopniowej eskalacji złości między matką i jej małym synkiem: Jestem mamą 4 letniego przedszkolaka w okresowo ostrej fazie buntu. Zachowanie dotyczy prawie wszystkich sytuacji związanych z codzienną rutyną. Zaczęło się 2 lat temu, nie budziło jednak żadnych obaw, mieliśmy z mężem poczucie że jesteśmy w stanie nad takimi zachowaniami zapanować (uznaliśmy to za normę rozwojową). Problem pojawił się w momencie kiedy syn poszedł do przedszkola (wrzesień 2010) natomiast wyraźnie nasilił po narodzinach młodszego syna (listopad 2010) i trwa nadal. Jesteśmy raczej rozważnymi rodzicami, staraliśmy się przygotować syna na tę ogromną zmianę w jego życiu a jednak… Pojawiły się zachowania agresywne wobec brata, hałas (który pewnie wyraża jego potrzebę zw...