Jak Reagować Na Objawy Buntu - Bunt Dwulatka 3

Niektórzy rodzice zastanawiają się jak odróżnić zachowania niegrzeczne od tych związanych z buntem dwulatka. Bardzo łatwo. Dziecko w tym wieku nigdy nie jest "niegrzeczne". 

Cokolwiek robi, jest to związane z jego rozwojem i reagowaniem na otoczenie. Trzeba pamiętać, że bunt dwulatka jest normalnym okresem rozwojowym dziecka. Jakie to są zachowania i jak reagować właściwie na zachowanie dziecka?


Najczęstsze objawy buntu dwulatka to:

•  Noryczne używanie słowa "nie" - nawet, gdy wszystko idzie po jego myśli - na przykład, gdy chce pić, często najpierw powie nie, a po chwili dopiero się napije.
•  Skrajne reakcje na zakazy – wściekłość, niekontrolowane rzucanie się, pisk, krzyk, bicie.
•  Rzucanie i plucie jedzeniem, rozlewanie picia, odmowa jedzenia.
•  Bazgranie po ścianach, książkach i innych zakazanych powierzchniach.
•  Silne zainteresowanie wszystkimi zakazanymi strefami, np. gniazdkami elektrycznymi, kablami, koszem na śmieci, wyrzucaniem jego zawartości oraz innymi miejscami limitowanymi przez rodziców. 
• Domaganie się natychmiastowej realizacji wszystkich pragnień.
•  Rozbudowa codziennych rytuałów, od których odstępstwa mogą powodować ostry protest w postaci wybuchów placzu, złości, agresji - chyba że dziecko samo zaproponuje coś innego. 
• Popadanie w skrajności oraz sprzeczne zachowania, np. niszczenie zabawek, a następnie płacz i rozpacz z tego powodu. 
• Nieustanna chęć zrobienia po swojemu, pojścia w inną/swoją stronę, próby podporządkowania sobie otoczenia i rodziców na każdej płaszczyźnie. 
• Okazywanie chęci samodzielnego działania wyrazone zachowaniem lub słowami: "ja!", "ja sam/ja sama".

Nie wszystkie dzieci tak się zachowują i nie cały repertuar tych zachowań można znaleźć u jednego dziecka. Jednak i w tej dziedzinie, tak jak w innych znajdują się jednostki wybitne. ;) 

Co robić? 

- Przede wszystkim należy na te zachowania reagować spokojnie, choć stanowczo. 

- Nie podejmować radykalnych działań, jak karanie.

- Nie reagować podobnie jak dziecko – złością lub agresją. 

Co ci w tym pomoże? Zdobywanie wiedzy i praca ze swoimi przekonaniami oraz nabranie dystansu.

Pamiętaj: 

- Nie traktuj zachowania dziecka, jak osobistej zniewagi. 

- Dziecko nie robi ci na złość, nawet jesli to tak wygląda. 

- Ono w ten sposób poznaje świat i stara się zrozumieć jak dużo może i czy są jakieć granice jego możliwości. 

I na nasze, rodziców utrapienie, cały czas ma nadzieję, że ono może wszystko, a zakaz zniknie za chwilę, jak inne rzeczy, które pojawiają się i znikają w jego otoczeniu. I musi to sprawdzić. Cdn.

Komentarze jak zwykle mile widziane! :)